ຂ່າວໃນພາສາລາວ

(SeaPRwire) –   ທັນທີທີ່ເກີດແຜ່ນດິນໄຫວສຶນາມິໃນເດືອນມີນາ 2011, ທີ່ໄດ້ພັດເອົາຊີວິດ 18,500 ດວງໄປໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ພະດາໄລລາມະ, ຢູ່ເຮືອນຂອງເພິ່ນໃນພາກເໜືອຂອງປະເທດອິນເດຍ, ໄດ້ສະແດງຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະໄປ “ເດີນທາງຈາຣິກ” ເພື່ອສະເໜີສິ່ງທີ່ເພິ່ນສາມາດຊ່ວຍເຫຼືອພື້ນທີ່ທີ່ຖືກທຳລາຍ. ກ່ອນຈະໝົດປີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງໄປກັບເພິ່ນເຖິງ Ishinomaki, ໝູ່ບ້ານຊາວປະມົງທີ່ຖືກທຳລາຍເກືອບທັງໝົດໂດຍໄພພິບັດດັ່ງກ່າວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເພິ່ນຄັ້ງທຳອິດເມື່ອຍັງເປັນໄວໜຸ່ມ ແລະ ໄດ້ສົນທະນາເປັນປະຈຳກັບເພິ່ນມາແລ້ວ 37 ປີ, ພ້ອມທັງໄດ້ພິມເຜີຍແຜ່ປຶ້ມກ່ຽວກັບວຽກງານ ແລະ ວິໄສທັດຂອງເພິ່ນ.

ທັນທີທີ່ລົດຂອງເພິ່ນຈອດທ່າມກາງຊາກຫັກພັງ, ຜູ້ນຳຊາວຕິເບດໄດ້ກ້າວອອກໄປ ແລະ ມອບຄຳອວຍພອນໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນນັບຮ້ອຍທີ່ຢືນຕາມຖະໜົນ, ພ້ອມດ້ວຍຄຳເວົ້າໃຫ້ກຳລັງໃຈ. ເພິ່ນໄດ້ໂອບກອດຫົວຄົນເຂົ້າກັບໜ້າເອິກຂອງເພິ່ນ, ພະຍາຍາມປອບໃຈນໍ້າຕາ. ຈາກນັ້ນ, ໃນວັດໃກ້ຄຽງທີ່ຍັງລອດພົ້ນຈາກໄພພິບັດຢ່າງໃດຢ່າງໜຶ່ງ, ເພິ່ນໄດ້ຫວນຄືນເຖິງການຫຼົບໜີຢ່າງກະທັນຫັນຂອງເພິ່ນຈາກຕິເບດໃນປີ 1959. ເພິ່ນສັງເກດວ່າບໍ່ມີຊີວິດໃດທີ່ປາສະຈາກການສູນເສຍ—ແຕ່ການຟື້ນຟູແມ່ນເປັນໄປໄດ້ທຸກໆຊົ່ວໂມງ.

ເຊົ້າວັນນັ້ນເປັນເຄື່ອງເຕືອນໃຈນ້ອຍໆວ່າ, ຂະນະທີ່ເພິ່ນກຽມສະຫຼອງວັນຄ້າຍວັນເກີດຄົບຮອບ 90 ປີໃນວັນທີ 6 ກໍລະກົດ, ພະດາໄລລາມະອົງທີ 14 ໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກຂອງທ່ານໝໍດ້ານຈິດໃຈລະດັບໂລກ, ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມທຸກທະວີບ. ເພິ່ນມັກຈະກ່າວຢໍ້າວ່າ “ສາສະໜາຂອງຂ້ອຍຄືຄວາມເມດຕາ” ແລະ ມັກຈະຢໍ້າຄືນວ່າຖ້າຜົນການຄົ້ນຄວ້າທາງວິທະຍາສາດຂັດແຍ້ງກັບຄຳສອນຂອງພຸດທະສາດສະໜາ, ວິທະຍາສາດຕ້ອງນຳໜ້າພຸດທະສາດສະໜາ, ເພິ່ນໄດ້ກາຍເປັນຄູສອນທາງວິນຍານທີ່ຫາຍາກທີ່ສາມາດສື່ສານຂ້າມທຸກຊາຍແດນໃນໂລກທີ່ແຕກແຍກກັນຫຼາຍຂຶ້ນຂອງພວກເຮົາ.

ໃນຍຸກທີ່ການນຳພາດ້ານສິນທຳເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະຫາໄດ້, ເພິ່ນໄດ້ກາຍເປັນສຽງແຫ່ງປັນຍາ ແລະ ຄວາມເມດຕາທີ່ເປັນເອກະພາບທີ່ຄົນນັບລ້ານຈາກທຸກປະເພນີສາມາດຫັນມາຫາໄດ້, ທັງເພື່ອຄວາມສະບາຍໃຈ ແລະ ຄຳແນະນຳ.

ເກີດໃນຄອກງົວໃນໝູ່ບ້ານທີ່ຫ່າງຈາກເສັ້ນທາງໃກ້ທີ່ສຸດສາມຊົ່ວໂມງ, ພະດາໄລລາມະ, ດັ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ຖືກຮູ້ຈັກ, ແມ່ນພະດາໄລລາມະອົງທຳອິດທີ່ໄດ້ກ້າວອອກນອກທະວີບອາຊີ. ເພິ່ນມັກຈະເວົ້າວ່າໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນສູນເສຍບ້ານເຮືອນຫຼັງຈາກທີ່ເພິ່ນຕ້ອງໜີອອກຈາກຕິເບດ—ເພື່ອປ້ອງກັນສົງຄາມຢ່າງເຕັມທີ່ກັບຈີນ—ເພິ່ນໄດ້ຮັບໂລກທັງໝົດເປັນເຮືອນຂອງເພິ່ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ເດີນທາງໄປກັບເພິ່ນທຸກບ່ອນຕັ້ງແຕ່ Okinawa ໄປ L.A. ແລະ Jaipur ໄປ Zurich, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ວ່ານັ້ນບໍ່ແມ່ນຄຳອ້າງທີ່ບໍ່ມີຄວາມໝາຍ. ນີ້ຄືຜູ້ນຳພຸດທະສາດສະໜາທີ່ໃຫ້ຄຳບັນຍາຍກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນແກ່ກຸ່ມຄຣິສຕຽນ, ນໍ້າຕາໄຫຼອອກມາເມື່ອເພິ່ນອະທິບາຍບາງຄຳປຽບທຽບຂອງພະເຢຊູ. ທີ່ນີ້, ເພິ່ນຍັງເປັນຜູ້ສະໜັບສະໜູນ “ຈັນຍາບັນທາງໂລກ” ທີ່ເອີ້ນຕົນເອງວ່າ “ຜູ້ປົກປ້ອງອິດສະລາມ,” ປຶກສາຫາລືກັບ Rabbi ກ່ຽວກັບວິທີຮັກສາວັດທະນະທຳໃນການເນລະເທດ, ແລະ ມັກຈະເອີ້ນຕົນເອງວ່າເປັນນັກຮຽນຂອງອິນເດຍ, ປະເທດທີ່ມີຊາວຮິນດູເປັນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ເພິ່ນໄດ້ອາໄສຢູ່ມາ 66 ປີ.

ສິ່ງນີ້ຈະເປັນການປົດປ່ອຍໃນທຸກສະຖານະການ, ແຕ່ມັນສະເໜີຕົວຢ່າງທີ່ມີພະລັງໂດຍສະເພາະໃນເວລາທີ່ຫຼາຍຄົນຂອງພວກເຮົາຖືກແຍກອອກຈາກກັນດ້ວຍລະບົບຄວາມເຊື່ອທີ່ແຂ່ງຂັນກັນ. ຕະຫຼອດຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງສະຕະວັດທີ່ໄດ້ສົນທະນາກັບເພິ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າແຮງກະຕຸ້ນທຳອິດຂອງພະດາໄລລາມະຄືການຊອກຫາຈຸດຮ່ວມກັບເດັກນ້ອຍທຸກຄົນ—ຫຼືທະຫານ, ຫຼືສະມາຊິກພັກຄອມມູນິດຈີນ—ທີ່ເພິ່ນພົບ. ເພິ່ນເລີ່ມຕົ້ນແຕ່ລະວັນດ້ວຍການອະທິຖານເພື່ອ “ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຊາວຈີນ” ຂອງເພິ່ນ, ໂດຍເອົາໃຈໃສ່ທີ່ຈະແຍກແຍະລະຫວ່າງບຸກຄົນທີ່ມີຄວາມກ້າຫານ ແລະ ລັດຖະບານໃນປັກກິ່ງທີ່ໄດ້ພະຍາຍາມທຳລາຍຕິເບດຫຼາຍ ຫຼື ໜ້ອຍ. ແລະເຖິງແມ່ນວ່າເພິ່ນເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ນຳທາງສາສະໜາທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບທີ່ສຸດໃນໂລກ, ເພິ່ນໄດ້ສັງເກດວ່າສາສະໜາເປັນສິ່ງຟຸ່ມເຟືອຍ, ຄືກັບຊາ, ທີ່ເພີ່ມລົດຊາດໃຫ້ຊີວິດ. ແຕ່ນໍ້າທີ່ບໍ່ມີໃຜສາມາດຢູ່ລອດໄດ້ໂດຍປາສະຈາກແມ່ນຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນຊີວິດປະຈຳວັນ.

ເໜືອສິ່ງອື່ນໃດ, ເພິ່ນເປັນນັກແຫ່ງຄວາມເປັນຈິງ; ໃນຖານະຜູ້ນຳປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນຕັ້ງແຕ່ອາຍຸສີ່ປີ, ເພິ່ນບໍ່ສົນໃຈແຜນການທີ່ບໍ່ສາມາດປະຕິບັດໄດ້ ຫຼື ທ່າທາງທີ່ໂລແມນຕິກ. ເພິ່ນຮູ້ວ່າ, ໃນສະຕະວັດທີ 8, ກອງທັບຕິເບດໄດ້ຍຶດຄອງນະຄອນຫຼວງຂອງຈີນ, Chang’an, ໃນຂະນະທີ່ບາງຄັ້ງ, ຈີນເກືອບຈະລົບລ້າງຕິເບດ. ບໍ່ມີຊາຍແດນໃດຢູ່ຕະຫຼອດໄປ. ເປັນເວລາ 10 ເດືອນພະຈິກຜ່ານມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງຂ້າມຍີ່ປຸ່ນກັບເພິ່ນ, ໃຊ້ທຸກເວລາຂອງວັນເຮັດວຽກຂອງເພິ່ນຢູ່ຂ້າງເພິ່ນ; ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າປະທັບໃຈທີ່ສຸດ, ທຸກໆປີ, ແມ່ນເມື່ອພວກເຮົາກ້າວເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຮູບຮ່າງທີ່ຈີກຂາດ, ຮ້ອງໄຫ້ສະອຶກສະອື້ນ, ແລະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າແຕ່ລະຄົນແມ່ນຊາວ Han Chinese, ມາຈາກສາທາລະນະລັດປະຊາຊົນຈີນ, ໄດ້ໃຊ້ເງິນຝາກທີ່ຫາໄດ້ຍາກມາປະເທດຍີ່ປຸ່ນເພື່ອຟັງພະດາໄລລາມະ.

ສຳລັບຊາວພຸດ, ເພິ່ນເປັນນັກວິຊາການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຜູ້ທີ່ດຶງເອົາຂໍ້ຄວາມບູຮານມາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຊະຕາກຳທີ່ຂຶ້ນກັບກັນແລະກັນຂອງຜູ້ຄົນເຮັດໃຫ້ຄວາມຮັບຮູ້ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ຈິດສຳນຶກລະດັບໂລກເປັນສິ່ງຈຳເປັນ. ສຳລັບຊາວຕິເບດ, ເພິ່ນໄດ້ກາຍເປັນໜຶ່ງໃນສາມພະດາໄລລາມະທີ່ສຳຄັນໃນປະຫວັດສາດຂອງພວກເຂົາ. ແຕ່ສຳລັບພວກເຮົາທີ່ເຫຼືອ, ເພິ່ນເປັນຮ່າງກາຍແຫ່ງຈິດສຳນຶກທີ່ເປີດໃຈຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນ “ສາມັນສຳນຶກ, ປະສົບການທົ່ວໄປ, ແລະ ຜົນການຄົ້ນຄວ້າທາງວິທະຍາສາດ.” ເປັນນັກປະຊາທິປະໄຕໂດຍທຳມະຊາດ, ເພິ່ນໄດ້ປະຖິ້ມອຳນາດທາງໂລກທັງໝົດໃນປີ 2011, ເຖິງແມ່ນວ່າປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນມັກຈະປາດຖະໜາໃຫ້ເພິ່ນຕັດສິນໃຈທຸກຢ່າງໃຫ້ພວກເຂົາ. ເພິ່ນຍັງມັກຈະກ່າວວ່າເພິ່ນອາດຈະເປັນພະດາໄລລາມະອົງສຸດທ້າຍ—ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ແມ່ນຜູ້ນຳທາງວິນຍານຄົນສຸດທ້າຍຂອງຊາວຕິເບດ—ເນື່ອງຈາກ, ເມື່ອເພິ່ນສິ້ນຊີບ, ປັກກິ່ງຈະເລືອກເດັກຊາຍທີ່ເປັນສະມາຊິກພັກແນ່ນອນ ແລະ ສະເໜີໃຫ້ເປັນຜູ້ສືບທອດ.

ມັນເປັນຄວາມກົງກັນຂ້າມທີ່ແປກໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນທີ່ເພິ່ນໄດ້ສ້າງຕັ້ງວັດວາອາຮາມ ແລະ ຊຸມຊົນຕິເບດໃນອິນເດຍ ແລະ ທົ່ວໂລກ, ເຖິງແມ່ນວ່າຕິເບດເອງກໍຖືກເຊາະເຈື່ອນຫຼາຍຂຶ້ນໂດຍຊາວຕ່າງຊາດ ແລະ ນະໂຍບາຍການຄາດຕະກຳ. ເພິ່ນໄດ້ສ້າງແຮງບັນດານໃຈຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນຫຼາຍປະເທດ, ເຖິງແມ່ນວ່າປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນເອງ, ໃນຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງພວກເຂົາ, ຖືກຂັບໄລ່ໃຫ້ (self-immolate) ແລະ (commit suicide). ແລະເພິ່ນໄດ້ກາຍເປັນແຂກທີ່ເປັນທີ່ຮັກຂອງເກືອບທຸກທະວີບ, ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ສາມາດກັບຄືນບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເພິ່ນໄດ້. ແຕ່ໜຶ່ງໃນຂອງຂວັນອັນລໍ້າຄ່າຂອງເພິ່ນ, ໃນຍຸກທີ່ຄວາມສົນໃຈສັ້ນໆຂອງພວກເຮົາ, ແມ່ນການບໍ່ເຄີຍຫຼົງລືມພາບລວມທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ.

ໜຶ່ງມື້ຫຼັງຈາກທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບລາງວັນ Nobel Prize for Peace, ໃນປີ 1989, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໄປຫາເພິ່ນດ້ວຍຄຳຖາມໃນນາມຂອງ TIME. ເຖິງແມ່ນວ່າຊາວຕິເບດທົ່ວໂລກກຳລັງສະເຫຼີມສະຫຼອງໄຊຊະນະ, ພະດາໄລລາມະ, ເຊັ່ນເຄີຍ, ມີຄວາມສຸຂຸມ ແລະ ມີວິໄສທັດໄກກວ່າ. ເພິ່ນສົງໄສແທ້ໆວ່າເພິ່ນໄດ້ເຮັດພຽງພໍແລ້ວບໍ, ເພິ່ນບອກຂ້າພະເຈົ້າ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ເພິ່ນສາມາດເຮັດໄດ້ຄືການມອບຕົວເອງທັງໝົດ, ທຸກໆມື້, ໂດຍຮູ້ວ່າໃນໄລຍະຍາວ—ດັ່ງທີ່ເພື່ອນຮ່ວມງານ ແລະ ຄູສອນຂອງເພິ່ນ, Martin Luther King Jr. ແລະ Nelson Mandela, ຮູ້—ຈັກກະວານແຫ່ງສິນທຳໂນ້ມເອຽງໄປສູ່ຄວາມຍຸຕິທຳ. ອີກ 90 ປີຂ້າງໜ້າ—ແລະໃນສັດຕະວັດຕໍ່ໄປ—ເພິ່ນຈະຖືກຈົດຈຳວ່າເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ນຳທາງວິນຍານລະດັບໂລກຄົນທຳອິດຂອງພວກເຮົາ, ແລະ ເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ທີ່ຍືນຍົງທີ່ສຸດ.