ຂ່າວໃນພາສາລາວ

(SeaPRwire) –   ທຸກຄັ້ງທີ່ໝູ່ເພື່ອນ ຫຼື ເພື່ອນຮ່ວມງານເບິ່ງໜັງກ່ອນຂ້ອຍ, ຄຳຖາມທຳອິດທີ່ຂ້ອຍຖາມບໍ່ແມ່ນ “ມັນດີບໍ?” ແຕ່ “ມັນຮູ້ສຶກຄືກັບໜັງແທ້ບໍ?”

ທຸກຄົນຮູ້ແນ່ນອນວ່າຄຳຖາມໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາບໍ່ສາມາດອະທິບາຍມັນໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງ. ການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງການສະຕຣີມບໍ່ພຽງແຕ່ເຊາະເຈື່ອນປະສົບການການເບິ່ງໜັງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງລວມເຖິງຄຸນນະພາບທີ່ກຳນົດໄດ້ຍາກທີ່ເຮັດໃຫ້ໜັງເປັນໜັງມາແຕ່ດັ້ງເດີມ. ຂ້ອຍເຊົາ​ນັບ​ເທື່ອ​ທີ່​ໝູ່​ເພື່ອນ​ຫຼື​ຄົນ​ຮູ້ຈັກ​ເວົ້າ​ກັບ​ຂ້ອຍ​ວ່າ, “ມີ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ​ໃຫ້​ສະຕຣີມ​ໃນ​ທຸກ​ມື້​ນີ້—ຂ້ອຍ​ຢາກ​ຢູ່​ເຮືອນ​ຫຼາຍ​ກວ່າ.”

ແຕ່ເຖິງແມ່ນວ່າປະສົບການໃນໂຮງລະຄອນບາງຄັ້ງເບິ່ງຄືວ່າກຳລັງຈະຕາຍ, ແຕ່ໜັງບໍ່ໄດ້ຕາຍ. ຄົນໜຸ່ມ ແລະ ຜູ້ສ້າງໜັງອາວຸໂສຍັງຢາກສ້າງພວກມັນ. ສິ່ງໃດທີ່ຍັງດຶງດູດພວກເຂົາ—ແລະພວກເຮົາ—ໃຫ້ເຂົ້າສູ່ວິທີການນີ້? ສິ່ງໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ໜັງບາງເລື່ອງຮູ້ສຶກວ່າແທ້ ແລະ ເລື່ອງອື່ນໆ ຄືກັບຜະລິດຕະພັນປອມ, ສົມຄວນໄດ້ຮັບພຽງແຕ່ຄຳສັບທີ່ໜ້າລັງກຽດວ່າ content? ນີ້ແມ່ນດິນແດນໃໝ່ທັງໝົດ. ແຕ່ມັນອາດຈະຊ່ວຍເບິ່ງໜັງທີ່ອອກສາຍໃນໂຮງລະຄອນເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ພ້ອມທັງຜະລິດຕະພັນສະຕຣີມມິງບາງຢ່າງ, ເພື່ອຊ່ວຍກຳນົດສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ໜັງຮູ້ສຶກຄືກັບໜັງ-ໜັງ ໃນມື້ນີ້.

ໜັງຕ້ອງຮູ້ສຶກສົດໃໝ່ໝົດບໍ? The Amateur ຂອງ James Hawes, ໂດຍມີ Rami Malek ເປັນພະນັກງານ CIA ລະດັບຕໍ່າທີ່ມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະແກ້ແຄ້ນການເສຍຊີວິດຂອງພັນລະຍາຂອງລາວ, ແມ່ນອີງໃສ່ນະວະນິຍາຍລະທຶກຂວັນຂອງ Robert Littell ໃນປີ 1981 ທີ່ໄດ້ຖືກດັດແປງມາກ່ອນ. ແຕ່ມັນມີກິ່ນອາຍທີ່ໜ້າພໍໃຈທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນຂອງຈໍໃຫຍ່. ການກະທຳດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນໃນສະຖານທີ່ທີ່ໂດດເດັ່ນເຊັ່ນ: ລອນດອນ ແລະ ປາຣີ, ແລະທິດທາງມີຄວາມໝັ້ນໃຈ. ພວກເຮົາເຄີຍໄດ້ຮັບຮູບເງົາລະທຶກຂວັນທີ່ມີຄວາມຊັບຊ້ອນແບບນີ້ແປດຫຼືເກົ້າເທື່ອຕໍ່ປີໃນຊຸມປີ 1990; ດຽວນີ້, ຮູບເງົາເຊັ່ນ The Amateur, ເບິ່ງໃນຈໍໃຫຍ່, ສາມາດປຸກຄວາມຮູ້ສຶກຂອງບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ພວກເຮົາສູນເສຍໄປ. ມັນຮູ້ສຶກຄືກັບຄວາມຟຸ່ມເຟືອຍທີ່ຖືກລືມ.

ແຕ່ຜົນງານບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຫຼິ້ນໃນຈໍໃຫຍ່ເພື່ອໃຫ້ຮູ້ສຶກຄືກັບໜັງ-ໜັງ. ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນສ່ວນຂອງຜູ້ສ້າງໜັງ ຫຼື ນັກສະແດງ, ຫຼື ທັງສອງ, ອາດຈະເປັນປັດໃຈຕັດສິນ—ມັນເປັນປະເພດ “ເຈົ້າຮູ້ວ່າມັນເມື່ອເຈົ້າເຫັນມັນ”. Netflix ໄດ້ສະໜອງທຶນໃຫ້ໜັງທີ່ດີເລີດບາງເລື່ອງໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາ, ຈາກ Roma ເຖິງ The Power of the Dog. ແຕ່ Netflix Original The Electric State, ເປັນຈິນຕະນາການແບບ retro-futuristic ທີ່ກຳກັບໂດຍ the Russo Brothers, ປ່ອຍອອກມາໃນກາງເດືອນມີນາຜ່ານການສະຕຣີມມິງເທົ່ານັ້ນ, ບັນລຸເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ໜ້າສົງໄສຂອງການຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ລະມັດລະວັງ ແລະ ສຸ່ມກັນໃນເວລາດຽວກັນ. Netflix ໃຊ້ເງິນປະມານ 300 ລ້ານໂດລາໃສ່ມັນ, ແຕ່ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຖືກອອກແບບມາເພື່ອໃຫ້ເບິ່ງເຢັນດ້ວຍຜົນກະທົບພິເສດທີ່ເນັ້ນໃສ່ຫຸ່ນຍົນ, ມັນບໍ່ຄ່ອຍຮູ້ສຶກວ່າມີຄ່າຄວນເຖິງແມ່ນວ່າຈະເປັນຈໍທີ່ນ້ອຍທີ່ສຸດ. ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າໜ່ວຍງານໂດຍກົງຫາສະຕຣີມມິງຈະບໍ່ສາມາດຮູ້ສຶກຄືກັບໂຮງໜັງໄດ້. ຊຸດຂອງ FX Shogun ເປັນຕົວຢ່າງຂອງໂທລະທັດທີ່ສະເໜີຄວາມງົດງາມທາງສາຍຕາທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງໄປເບິ່ງໜັງ. ເຖິງແມ່ນວ່າສຳລັບຄົນຮັກໜັງທີ່ຕາຍແລ້ວ, ໂທລະທັດແບບສາຍຮູບເງົາສາມາດເຂົ້າໄປໄດ້ເມື່ອໜັງຕົກຢູ່ໃນໜ້າທີ່.

ໜັງທີ່ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມຢ່າງກະທັນຫັນເປັນແນວໃດ? ພວກເຂົາເຮັດວຽກເພາະວ່າພວກເຂົາສະໜຸກສະໜານ ແລະ ສ້າງໄດ້ດີ, ຫຼື ກົນໄກນັ້ນລຶກລັບກວ່າບໍ? ຕະຫຼົກເລື່ອງເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຂອງ Lawrence Lamont Palmer & SZA—ທີ່ Keke Palmer ແລະ SZA ຫຼິ້ນເປັນໝູ່ທີ່ດີທີ່ໃຊ້ເວລາໃນມື້ທີ່ບ້າໆພະຍາຍາມຂູດຮີດເງິນຄ່າເຊົ່າ 1500 ໂດລາ—ເປີດຕົວໃນເດືອນມັງກອນ ແລະ ຢູ່ໃນໂຮງລະຄອນດົນນານກວ່າສອງເດືອນກ່ອນທີ່ຈະປ່ຽນໄປ Netflix ໃນຕົ້ນເດືອນເມສາ. ຜູ້ຊົມຮັກມັນ. ແຕ່ໜັງກໍຫຼິ້ນໄດ້ດີໃນຈໍນ້ອຍເຊັ່ນກັນ—ມັນຕະຫຼົກແມ້ແຕ່ເວລາທີ່ເຈົ້າເບິ່ງຢູ່ຄົນດຽວ. ລອງປີ້ນກັບສົມຜົນນັ້ນ ແລະ ພິຈາລະນາຮູບເງົາເລື່ອງການຜະຈົນໄພຂອງ Patricia Riggen G-20, ຈາກ Amazon MGM Studios. Viola Davis ຫຼິ້ນເປັນປະທານາທິບໍດີສະຫະລັດ, ນັກຮົບເກົ່າສົງຄາມທີ່ຖືກບັງຄັບໃຫ້ປັດຝຸ່ນສີມືການຕໍ່ສູ້ຂອງນາງໃນເວລາທີ່ພວກກໍ່ການຮ້າຍ crypto ບຸກເຂົ້າໄປໃນກອງປະຊຸມ G20 ທີ່ອາຟຣິກາໃຕ້. ເຖິງແມ່ນວ່າໜັງໄດ້ຮັບການປ່ອຍຕົວສະຕຣີມມິງເທົ່ານັ້ນ, ເລີ່ມຕົ້ນວັນທີ 10 ເມສາ, Amazon ໄດ້ຫຼິ້ນມັນໃຫ້ກັບຜູ້ຊົມນ້ອຍໆທີ່ເລືອກສອງສາມມື້ກ່ອນໜ້ານີ້, ເຊິ່ງເປັນວິທີທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນມັນ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຈິນຕະນາການວ່າຈະມ່ວນກັບຮູບທີ່ເຮັດດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ແຕ່ຂ້ອນຂ້າງງຸ່ມງ່າມນີ້ຢູ່ໃນຫ້ອງຮັບແຂກຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ການເບິ່ງ Davis, ນັກສະແດງທີ່ດີເລີດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີໂອກາດທີ່ຈະປ່ອຍຕົວ, ຟາດຄົນຊົ່ວດ້ວຍໝໍ້ຂົ້ວ? ຜູ້ຊົມບ້າໄປ, ແລະຂ້ອຍກໍ່ເຮັດເຊັ່ນກັນ. ບາງຄັ້ງການມີຢູ່ຂອງມະນຸດຄົນອື່ນສາມາດປ່ຽນຜົນງານໃຫ້ກາຍເປັນສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າຜົນລວມຂອງສ່ວນປະກອບຂອງມັນ.

ໜັງ-ໜັງ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຟູມເຟືອຍ ຫຼື ລາຄາແພງ. ໃນຕົ້ນປີນີ້, Steven Soderbergh ປ່ອຍ Presence, ເປັນຮູບເງົາລະທຶກຂວັນແບບທຳມະຊາດທີ່ລະອຽດອ່ອນ ແຕ່ມີປະສິດທິພາບສູງທີ່ໃຊ້ງົບປະມານປະມານ 2 ລ້ານໂດລາໃນການສ້າງ. ຮູບເງົາເລື່ອງການສອດແນມທີ່ສະຫງ່າງາມ ແລະ ຊັບຊ້ອນຂອງ Soderbergh Amadeus ທີ່ປ່ອຍອອກມາສອງສາມເດືອນຕໍ່ມາ, ລາຄາແພງກວ່າ (ປະມານ 50 ລ້ານໂດລາ) ແລະ ບໍ່ໄດ້ສ້າງລາຍໄດ້ຄືນຢູ່ຫ້ອງການຂາຍປີ້—ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ສະທ້ອນເຖິງຄຸນນະພາບຂອງມັນ. ດຽວນີ້ຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ, ບັນດາເທບພະເຈົ້າໜັງສາມາດໂຫດຮ້າຍໄດ້.

ແລະເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເຖິງແມ່ນວ່າປີໜັງຈະຍັງໜຸ່ມ, ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຕົວຢ່າງໜຶ່ງຂອງຮູບເງົາຄ້າຍຄືໜັງທີ່ສົມບູນແບບ. Sinners ຂອງ Ryan Coogler ຕອບສະໜອງທຸກຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງສິ່ງທີ່ໜັງກະແສຫຼັກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສາມາດເປັນໄດ້, ແລະຫຼາຍອາທິດຫຼັງຈາກການປ່ອຍຕົວ, ມັນມີລາຍຮັບຢູ່ຫ້ອງການຂາຍປີ້ເພື່ອພິສູດມັນ. Sinners ເບິ່ງງາມ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າມັນມາພ້ອມກັບແນວຄວາມຄິດທີ່ຮ້າຍແຮງ, ກ່ຽວກັບເຊື້ອຊາດ ແລະ ຊຸມຊົນ, ມັນບໍ່ໄດ້ຖືກກີດຂວາງໂດຍພວກມັນ. ມັນມີທັງດາລາໜັງໃຫຍ່, Michael B. Jordan, ແລະນັກສະແດງໃໝ່ທີ່ໜ້າອັດສະຈັນ, Miles Caton, ເປັນອັດສະລິຍະບລູທີ່ຖືກເຊີນໃຫ້ເຕັ້ນລຳກັບມານ. ແລະມັນແມ່ນກ່ຽວກັບ vampires—ນອງເລືອດ, ໂຫດຮ້າຍ, vampires ທີ່ມີສະເໜ່. ມີດົນຕີ, ມີເພດສຳພັນທີ່ຮ້ອນແຮງ, ມີເລືອດທີ່ສະໜອງໃຫ້ໃນແບບທີ່ທັງສິລະປະ ແລະ ເບີກບານມ່ວນຊື່ນ. Sinners ເປັນປະເພດຂອງໜັງທີ່ສົ່ງເຈົ້າກັບບ້ານໂດຍຄິດວ່າ, ໂອເຄ, ຂ້ອຍຫາກໍ່ ເຫັນ ບາງສິ່ງບາງຢ່າງ. ເຈົ້າໄດ້ເຫັນສິ່ງທີ່ຜູ້ສ້າງໜັງສາມາດເຮັດໄດ້ດ້ວຍຄວາມເປັນໄປໄດ້, ກ້ອງຖ່າຍຮູບ, ນັກສະແດງ ແລະ ທີມງານ. ແຕ່ບາງທີສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່ານັ້ນກໍຄື, ເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງພັນທະທີ່ເກືອບເປັນຄວາມລຶກລັບທີ່ຜູ້ສ້າງໜັງສາມາດສ້າງຂຶ້ນກັບຜູ້ຊົມໄດ້. ໃນສົມຜົນຂອງການເບິ່ງໜັງ, ເຈົ້າແມ່ນສ່ວນປະກອບ X. ບໍ່ມີໜັງເລື່ອງໃດທີ່ແທ້ຈິງໂດຍບໍ່ມີເຈົ້າ.