ຂ່າວໃນພາສາລາວ

(SeaPRwire) –   ທ່ານບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຕໍ່ສູ້ໃນສົງຄາມເພື່ອສ້າງຮູບເງົາທີ່ດີ: ເຖິງແມ່ນວ່າ , , nor ບໍ່ໄດ້ເຮັດ, ຮູບເງົາທີ່ພວກເຂົາສ້າງກ່ຽວກັບຄວາມຢ້ານຂອງການສູ້ຮົບຍັງຄົງຢູ່. ແຕ່ທ່ານສາມາດໂຕ້ຖຽງໄດ້ວ່າຄວາມສ່ຽງສູງຂຶ້ນເມື່ອນັກສ້າງຮູບເງົາທີ່ໄດ້ໄປເຖິງນາລົກແລະກັບຄືນມາຕັ້ງໃຈທີ່ຈະສະແດງຄວາມຈິງກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງລາວ, ຄືກັບ Sam Fuller ເຮັດ, ໂດຍໃຊ້ມື້ WWII ຂອງລາວເປັນພື້ນຖານສໍາລັບຮູບເງົາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ໂຫດຮ້າຍຂອງລາວໃນປີ 1951 ທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນສົງຄາມເກົາຫຼີ The Steel Helmet. ສະມາຊິກຂອງກອງທັບທີ່ໄດ້ເຫັນການສູ້ຮົບແລະມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອບອກກ່ຽວກັບມັນມັກຈະ ບໍ່ ບອກກ່ຽວກັບມັນ. ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ບັນຊີຂອງຜູ້ທີ່ເຮັດມີຄວາມໝາຍຫຼາຍກວ່າ.

Ray Mendoza ນັກຮົບເກົ່າຂອງສົງຄາມອີຣັກ ໄດ້ຮ່ວມມືກັບຜູ້ກຳກັບ ແລະ ເພື່ອສ້າງ Warfare, ເຊິ່ງທັງສອງໄດ້ຂຽນແລະກຳກັບຮ່ວມກັນ. Mendoza ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງທີມງານ Navy SEALs ຜູ້ທີ່, ມື້ຫນຶ່ງໃນເດືອນພະຈິກ 2006, ໄດ້ຖືກສົ່ງເຂົ້າໄປໃນອາພາດເມັນແຫ່ງຫນຶ່ງໃນແຂວງ Ramadi, Iraq, ໃນພາລະກິດເຝົ້າລະວັງທີ່ອັນຕະລາຍ. ພາຍໃນເວລາພຽງສອງສາມຊົ່ວໂມງ, ກອງກຳລັງໄດ້ໂຍນລະເບີດໃສ່ກາງພວກເຂົາ, ເຮັດໃຫ້ສອງ Navy SEALs ໄດ້ຮັບບາດເຈັບ, ໜຶ່ງໃນນັ້ນແມ່ນ sniper ແລະ medic Elliott Miller (ສະແດງໃນຮູບເງົາໂດຍ ). Miller ໄດ້ຮັບບາດເຈັບສາຫັດກວ່າ, ພ້ອມກັບ SEAL ອື່ນ (Joseph Quinn), ເມື່ອ IED ລະເບີດຢູ່ນອກອາຄານໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຖືກຍົກຍ້າຍ.

Warfare ບອກເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າຂອງການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງພວກເຂົາໃນເວລາຈິງ—ເຖິງແມ່ນວ່າຮູບເງົານີ້ສ່ວນໃຫຍ່ສ້າງຂຶ້ນຈາກການຖ່າຍທຳທີ່ຍາວນານ, ຮູບເງົາກ້າວໄປຂ້າງໜ້າດ້ວຍຄວາມເຄັ່ງຕຶງແລະເລີ່ມຕົ້ນ. ຄົນຂີ້ຄ້ານຈະຕ້ອງເຮັດໃຈໃຫ້ແຂງກະດ້າງສໍາລັບ Warfare. ເຖິງແມ່ນວ່າການຖ່າຍຮູບເງົາແມ່ນຂ້ອນຂ້າງສຸຂຸມ, ແຕ່ຈິນຕະນາການກໍສາມາດຕື່ມຂໍ້ມູນໃສ່ລາຍລະອຽດທີ່ຫນ້າຢ້ານໃດໆທີ່ຕາບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ງ່າຍເກີນໄປ.

ແຕ່ຖ້າຮູບເງົາສາມາດມີຄວາມສະຫງ່າງາມແລະໂຫດຮ້າຍໃນເວລາດຽວກັນ, ອັນນີ້ແມ່ນ: ຄວັນຢາສູບທີ່ລະລາຍຈາກລູກລະເບີດແຂວນຢູ່ໃນອາກາດ, ເປັນໝອກສີບົວ-ທອງ; ຈຸດໆຂອງແສງແດດໄຫຼຜ່ານຮູລູກປືນທີ່ກະແຈກກະຈາຍຢູ່ປະຕູ. Mendoza ແລະຄົນອື່ນໆທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນພາລະກິດ (ສະແດງໂດຍກຸ່ມນັກສະແດງຫນຸ່ມທີ່ດີລວມທັງ , , ແລະ ) ໄດ້ປະກອບເລື່ອງຮ່ວມກັນຈາກຄວາມຊົງຈໍາຂອງມື້ນັ້ນ. Miller ຈື່ຈໍາເຫດການຂອງມື້ບໍ່ໄດ້ເລີຍ, ແລະ Mendoza ໄດ້ກ່າວວ່າລາວຕ້ອງການໃຫ້ຮູບເງົາເປັນ “ພາບຖ່າຍທີ່ມີຊີວິດ” ສໍາລັບລາວ, ວິທີການໃຫ້ກຽດແກ່ທຸກສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ຜ່ານແຕ່ຈື່ບໍ່ໄດ້.

ຮູບເງົາສົງຄາມສ່ວນໃຫຍ່ພະຍາຍາມສ້າງຕົວລະຄອນຂອງພວກເຂົາເປັນບຸກຄົນ. Warfare ແຕກຕ່າງກັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາຄຸ້ນເຄີຍກັບໃບຫນ້າຂອງໄວຫນຸ່ມແຕ່ລະຄົນ, ຊື່ແລະວຽກງານສະເພາະຂອງຜູ້ຊາຍແມ່ນມົວ. ຄວາມຄິດແມ່ນວ່າຖ້າຫນຶ່ງໃນພວກເຂົາລົ້ມລົງ, ສ່ວນທີ່ເຫຼືອຮູ້ສຶກວ່າມັນເຈັບປວດ, ທັງຫມົດເຊື່ອມຕໍ່ກັນດ້ວຍວົງຈອນດຽວ. ສໍາລັບຜູ້ທີ່ຮູ້ກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນກອງທັບພຽງແຕ່ຈາກຮູບເງົາແລະໂທລະພາບ, ບາງຄັ້ງຫຼັງຈາກຊີວິດຂອງການເບິ່ງ: ຍິ່ງເຈົ້າເຖົ້າແກ່, ຕົວລະຄອນເຫຼົ່ານີ້ເບິ່ງຄືວ່າອາຍຸຍັງນ້ອຍ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນປະຊາຊົນ—ຊາຍແລະຍິງ—ທີ່ພວກເຮົາສົ່ງໄປສົງຄາມ, ແລະສະຫະລັດອາເມຣິກາບໍ່ມີປະຫວັດສາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນການດູແລພວກເຂົາເມື່ອກັບຄືນມາ. ມັນເຈັບປວດທີ່ຈະເບິ່ງໃບຫນ້າຂອງນັກສະແດງຫນຸ່ມໃນ Warfare ແລະຄິດເຖິງຜູ້ຊາຍທີ່ແທ້ຈິງທີ່ພວກເຂົາກໍາລັງສະແດງ, ໃນປັດຈຸບັນດີເຂົ້າໄປໃນອາຍຸກາງ. ໃນພູມສັນຖານທີ່ເບິ່ງຄືວ່າກໍາລັງອຽງໄປສູ່ຜົນປະໂຫຍດທີ່ຖືກຕັດອອກສໍາລັບນັກຮົບເກົ່າແລະສະຖານທີ່ທີ່ຂາດແຄນພະນັກງານ, ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບການດູແລດີເທົ່າໃດໃນອະນາຄົດ? ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ທ່ານໄດ້ຮັບສໍາລັບການໄປນະລົກແລະກັບຄືນມາ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ເອີ້ນວ່າການຕ້ອນຮັບຂອງHERO.