ຂ່າວໃນພາສາລາວ

(SeaPRwire) –   ພວກເຮົາມັກຈະເອົາຄວາມຝັນໃນການຮຽນຕໍ່ມະຫາວິທະຍາໄລຂອງພວກເຮົາໄປຜູກພັນກັບຄວາມຝັນຂອງອາເມລິກາ. ຄວາມຝັນນັ້ນ, ເຊິ່ງນັກຂຽນແລະນັກປະຫວັດສາດໄດ້ກ່າວເຖິງຄັ້ງທໍາອິດໃນໄລຍະ “ວິກິດການເສດຖະກິດຄັ້ງໃຫຍ່” (Great Depression), ແມ່ນການມີຊີວິດທີ່ “ດີຂຶ້ນ, ຮັ່ງມີຂຶ້ນ, ແລະມີຄວາມສຸກຂຶ້ນ” ກວ່າຊີວິດທີ່ເຮົາເກີດມາ. ດຽວນີ້ພວກເຮົາພົວພັນມະຫາວິທະຍາໄລກັບຄວາມຝັນຂອງອາເມລິກາ ເພາະວ່າໃບປະກາດຈົບການສຶກສາໄດ້ຖືກຖືວ່າເປັນປີ້ໄປສູ່ການເລື່ອນຖານະມາເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ.

ແຕ່ຖ້າຫາກກ່ຽວກັບການສ້າງຊີວິດທີ່ດີຂຶ້ນແທ້ໆ, ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຄວນຕ້ອງການທີ່ສຸດສໍາລັບລູກຂອງພວກເຮົາແມ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ຊີວິດທີ່ “ຮັ່ງມີຂຶ້ນ” ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເປັນຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກຂຶ້ນ. ແລະຖ້າພວກເຮົາເຊື່ອໝັ້ນໃນແນວຄິດນີ້ແທ້ໆ, ມັນຈະປ່ຽນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງກ່ຽວກັບວິທີການທີ່ຄອບຄົວສົນທະນາກ່ຽວກັບທາງເລືອກໃນການຮຽນຕໍ່ມະຫາວິທະຍາໄລ.

ແນວຄິດຂອງ “ໂຮງຮຽນໃນຝັນ” (dream school) ໄດ້ຖືກຝັງເລິກຢູ່ໃນຂະບວນການຮັບນັກຮຽນ. ໄວໜຸ່ມໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ຈາກສື່ສັງຄົມອອນລາຍ, ໝູ່ເພື່ອນ, ແລະບາງຄັ້ງກໍແມ່ນພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ ໃຫ້ຊອກຫາວິທະຍາໄລທີ່ສົມບູນແບບແຫ່ງດຽວ. ແຕ່ແນວຄິດແບບ “ໂຮງຮຽນໃນຝັນ” (dream-school mindset) ນີ້ ຖືວ່າການເຂົ້າຮຽນເປັນລາງວັນທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບ ຫຼາຍກວ່າເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຈະຕ້ອງເດີນທາງ.

ໃນການສໍາຫຼວດພໍ່ແມ່ຫຼາຍກວ່າ 3,000 ຄົນ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ດໍາເນີນການສໍາລັບປຶ້ມໃໝ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, Dream School, ພໍ່ແມ່ກ່າວວ່າສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການທີ່ສຸດຈາກປະສົບການການຮຽນຕໍ່ວິທະຍາໄລສໍາລັບລູກໄວໜຸ່ມຂອງພວກເຂົາຄືການຊອກຫາ “ອາຊີບທີ່ສົມຫວັງ” ແລະ “ໝູ່ເພື່ອນທີ່ດີ”. ທີ່ໜ້າສົນໃຈຄື, ພວກເຂົາເລືອກອາຊີບທີ່ສົມຫວັງເປັນບູລິມະສິດອັນດັບຕົ້ນໆ ສາມເທົ່າເຄິ່ງຂອງຈໍານວນຄັ້ງທີ່ພວກເຂົາເລືອກອາຊີບທີ່ມີລາຍໄດ້ດີ.

ພໍ່ແມ່ອາດຈະເວົ້າວ່າຄວາມສຸກສໍາຄັນກວ່າເງິນ, ແຕ່ນັກຮຽນໄດ້ຍິນຂໍ້ຄວາມທີ່ແຕກຕ່າງກັນຄື: ຄວາມສໍາເລັດໝາຍເຖິງກຽດສັກສີ, ແລະກຽດສັກສີໝາຍເຖິງຄວາມຮັ່ງມີ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າສໍາຫຼວດນັກສຶກສາລະດັບປະລິນຍາຕີຫຼາຍກວ່າ 325,000 ຄົນ, ເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງພວກເຂົາລາຍງານວ່າຮູ້ສຶກມີຄວາມກົດດັນ “ຫຼາຍ” ທີ່ຈະເລືອກຮຽນສາຂາວິຊາທີ່ຈະນໍາໄປສູ່ອາຊີບທີ່ມີລາຍໄດ້ສູງ – ເປັນອັນດັບສອງຮອງຈາກ 67% ທີ່ກ່າວວ່າການໄດ້ຄະແນນດີເປັນແຫຼ່ງຄວາມກົດດັນທີ່ຮຸນແຮງທີ່ສຸດຂອງພວກເຂົາ.

ນັກຈິດຕະວິທະຍາ Richard Weissbourd ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຄົນໜຸ່ມສາວຫຼາຍຄົນໃນປັດຈຸບັນກໍາລັງ “ເຮັດສຳເລັດເພື່ອໃຫ້ສຳເລັດ”. ລາວເຫັນສິ່ງນີ້ດ້ວຍຕົນເອງໃນຫ້ອງຮຽນຂອງລາວຢູ່ Harvard’s Graduate School of Education. ທຸກໆປີ, ລາວໄດ້ດໍາເນີນການສໍາຫຼວດແບບບໍ່ເປີດເຜີຍຊື່, ໂດຍຖາມນັກຮຽນວ່າພວກເຂົາໄດ້ເວົ້າເກີນຈິງເປົ້າໝາຍອາຊີບຂອງພວກເຂົາໃນໃບສະໝັກເຂົ້າຮຽນລະດັບບົດບັດສະດັບບັນດິດວິທະຍາໄລບໍ່. ປະມານເຄິ່ງໜຶ່ງຍອມຮັບວ່າພວກເຂົາເຮັດແນວນັ້ນ. ເປັນຫຍັງ? ເພາະວ່າລະບົບຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຂົາສະແດງແຜນຊີວິດທີ່ສົມບູນແບບກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະມີໂອກາດສຳຫຼວດ.

ບໍ່ໜ້າແປກໃຈ, ຂໍ້ມູນສຸຂະພາບຈິດລ່າສຸດສ່ວນໃຫຍ່ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມບໍ່ກົງກັນນີ້. ໃນຂະນະທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈຫຼາຍ, ອັດຕາຄວາມກັງວົນແລະອາການຊຶມເສົ້າໃນຜູ້ໃຫຍ່ໄວໜຸ່ມ (ອາຍຸ 18 ຫາ 25 ປີ) ແມ່ນປະມານສອງເທົ່າຂອງໄວໜຸ່ມ. ເມື່ອນັກຮຽນຮອດວິທະຍາໄລ, ຄວາມກົດດັນຄົງທີ່ທີ່ຈະຕ້ອງປະຕິບັດ, ກໍານົດ, ແລະສະແດງຄວາມໝັ້ນໃຈໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບ.

ຄວາມກົດດັນນີ້ຮຸນແຮງທີ່ສຸດຢູ່ສະຖາບັນຕ່າງໆທີ່ຄອບຄົວມັກຈະຕິດປ້າຍວ່າ “ໂຮງຮຽນໃນຝັນ”. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ, ຍິ່ງວິທະຍາໄລມີຊື່ສຽງສູງເທົ່າໃດ, ທ່ານຍິ່ງຖືກຄາດຫວັງໃຫ້ຮູ້ທຸກຢ່າງຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນ: ທ່ານຈະຮຽນສາຂາວິຊາໃດ, ທ່ານຈະປະກອບອາຊີບຫຍັງ, ທ່ານຈະກາຍເປັນໃຜ.

ແຕ່ເມື່ອນັກຮຽນໄປຮຽນບ່ອນທີ່ບໍ່ໄດ້ໂດດເດັ່ນເທົ່າ, ສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈກໍເກີດຂຶ້ນ. ໃນການສໍາຫຼວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພໍ່ແມ່ຫຼາຍຄົນໄດ້ອະທິບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຜ່ອນຄາຍທີ່ໜ້າປະຫຼາດໃຈ ເມື່ອລູກຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຂົ້າຮຽນໃນໂຮງຮຽນທີ່ເຂົາເຈົ້າເລືອກອັນດັບຕົ້ນໆ. ປອດຈາກການແຂ່ງຂັນສະຖານະພາບທີ່ບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ລູກຂອງພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາສາມາດສໍາຫຼວດ, ຮຽນຮູ້, ແລະມີສ່ວນຮ່ວມໂດຍບໍ່ຕ້ອງຢ້ານກົວວ່າຈະລ້າຫຼັງ.

ນັກສຶກສາຄົນໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບປຽບທຽບຂະບວນການເຂົ້າຮຽນໃນໂຮງຮຽນຊັ້ນນໍາ, ຄືກັບຫຼາຍຄົນເຮັດ, ວ່າເປັນປີ້ຫວຍ, ໂດຍການຕັ້ງຄວາມຫວັງທັງໝົດຂອງລາວໃສ່ວິທະຍາໄລທີ່ມີຊື່ສຽງ. ເມື່ອລາວ “ຊະນະ” ໃນທີ່ສຸດ, ລາວຕັ້ງໃຈໃສ່ກັບກຽດສັກສີຫຼາຍຈົນລາວມອງຂ້າມສິ່ງທີ່ Columbia University ສະເໜີໃຫ້ແທ້ໆ. ເມື່ອລາວໄປຮອດວິທະຍາເຂດ, ຄວາມຮູ້ສຶກດີໃຈຈາກການຊະນະກໍເລີ່ມຈາງຫາຍໄປ: ຫ້ອງຮຽນທີ່ລາວຕ້ອງການມີນັກສຶກສາເກີນ, ໂອກາດການຄົ້ນຄວ້າກໍໄດ້ໃຫ້ແກ່ນັກສຶກສາລະດັບບັນດິດວິທະຍາໄລ, ແລະຊີວິດປະຈໍາວັນກໍຮູ້ສຶກຄືກັບການແຂ່ງຂັນທີ່ຍາວນານ. ລາງວັນທີ່ລາວຄິດວ່າລາວໄດ້ຮັບນັ້ນມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ປິດບັງໄວ້. ຕໍ່ມາ, ຫຼັງຈາກຍ້າຍໄປ University of Minnesota, ລາວຈຶ່ງໄດ້ພົບກັບອາຈານຜູ້ທີ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເຮັດວຽກຄົ້ນຄວ້າຮ່ວມກັບລາວ ແລະເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງທີ່ກາຍເປັນໝູ່ສະໜິດຫຼາຍກວ່າຄູ່ແຂ່ງ. ເມື່ອເບິ່ງຍ້ອນຫຼັງ, ລາວຮູ້ວ່າລາງວັນທີ່ແທ້ຈິງບໍ່ແມ່ນກຽດສັກສີເລີຍ, ແຕ່ແມ່ນຄວາມເໝາະສົມ.

ແມ່ຂອງນັກສຶກສາອີກຄົນໜຶ່ງບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າລູກສາວຂອງນາງ, ເປັນ National Merit Scholar, ໄດ້ຕັ້ງໃຈຮຽນຢູ່ Vanderbilt University, ແຕ່ຫຼັງຈາກຖືກໃສ່ໃນບັນຊີລໍຖ້າ ແລະໄປຢ້ຽມຢາມວິທະຍາເຂດ, ນາງຮູ້ສຶກວ່າຖືກມອງຂ້າມ. ແຜນ B ຄື University of Oklahoma, ບ່ອນທີ່ທຸກໆຄັ້ງທີ່ໄປຢ້ຽມຢາມຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າມີການປູພົມແດງຕ້ອນຮັບ. ຄະນະວິຊາ ແລະ ພະນັກງານໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ນາງຄືກັບວ່ານາງມີຄວາມສໍາຄັນ, ແລະຜູ້ຕາງໜ້າການຮັບນັກສຶກສາຍັງໂທຫານາງວ່າເປັນ “ນັກຮຽນທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການທີ່ສຸດ”. ເມື່ອໄປຮອດວິທະຍາເຂດ, ອາຈານໄດ້ໃຫ້ຄໍາປຶກສາແກ່ນາງ ແລະນາງໄດ້ຮູ້ຈັກກັບອະທິການບໍດີຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ, ຜູ້ທີ່ຕໍ່ມາໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍແນະນໍາໃຫ້ນາງສໍາລັບ Truman Scholarship ທີ່ Oklahoma ໄດ້ໃຫ້ການຝຶກສອນແບບໜຶ່ງຕໍ່ໜຶ່ງ. ດັ່ງທີ່ແມ່ຂອງນາງກ່າວ, Oklahoma ຮັກນາງຕອບແທນໃນແບບທີ່ໂຮງຮຽນໃນຝັນທີ່ຄາດໄວ້ບໍ່ເຄີຍເຮັດ.

ຄວາມຮູ້ສຶກເປັນເຈົ້າຂອງ, ຂອງການຖືກເຫັນ ແລະ ຖືກສະໜັບສະໜູນ, ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ປ່ຽນໂຮງຮຽນທໍາມະດາໃຫ້ກາຍເປັນໂຮງຮຽນທີ່ຖືກຕ້ອງ. ມັນຍັງເປັນສິ່ງທີ່ຄອບຄົວຈໍານວນຫຼາຍກ່າວວ່າພວກເຂົາຕ້ອງການແທ້ໆຈາກການສຶກສາຊັ້ນສູງ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ເລື່ອງເລົ່າຂອງ “ໂຮງຮຽນໃນຝັນ” ມັກຈະບັງໄວ້.

ສິ່ງທີ່ນັກສຶກສາເຫຼົ່ານີ້ຄົ້ນພົບແມ່ນສິ່ງທີ່ອີກຫຼາຍຄົນໄດ້ຮຽນຮູ້ໃນທີ່ສຸດ: ຄວາມຝັນບໍ່ແມ່ນວິທະຍາໄລສະເພາະ; ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ທ່ານພົບເມື່ອທ່ານໄປຮຽນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ປະສົບການວິທະຍາໄລ “ໃນຝັນ” ທີ່ແທ້ຈິງມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງໜ້ອຍກັບການຈັດອັນດັບ ແລະ ກ່ຽວຂ້ອງຫຼາຍກັບເງື່ອນໄຂທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ນັກສຶກສາຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.

ມັນເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການສະໜັບສະໜູນຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນ, ເພາະວ່ານັກສຶກສາວິທະຍາໄລປະມານເຄິ່ງໜຶ່ງໄດ້ຢຸດຮຽນຫຼັງຈາກປີທໍາອິດ. ໂຮງຮຽນທີ່ດີທີ່ສຸດສ້າງໂຄງສ້າງຮອງຮັບຜ່ານການສໍາມະນາປີທໍາອິດ, ການໃຫ້ຄໍາປຶກສາລ່ວງໜ້າ, ແລະໂຄງການຊີວິດໃນຫໍພັກ. ມັນຍັງຂຶ້ນຢູ່ກັບການໃຫ້ຄໍາປຶກສາແລະການເຊື່ອມຕໍ່. ຜູ້ທີ່ຈົບການສຶກສາທີ່ປະສົບຄວາມສໍາເລັດໃນຊີວິດຕໍ່ມາ ມັກຈະຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງອາຈານຜູ້ທີ່ຫ່ວງໃຍພວກເຂົາ ແລະ ຜູ້ໃຫ້ຄໍາປຶກສາທີ່ຊຸກຍູ້ພວກເຂົາ. ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນເທົ່າທຽມກັນຄືວິທະຍາໄລທີ່ໃຫ້ການກຽມພ້ອມທີ່ແທ້ຈິງສໍາລັບຊີວິດຫຼັງຈາກຮຽນຈົບ, ບໍ່ວ່າຈະຜ່ານການຝຶກງານ, ການຄົ້ນຄວ້າກັບຄະນະວິຊາ, ຫຼືໂຄງການທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ວຽກໃນຫຼັກສູດໂດຍກົງກັບອາຊີບ.

ການຕິດແທດກັບໂຮງຮຽນໃນຝັນພຽງແຫ່ງດຽວເຮັດໃຫ້ໂອກາດແຄບລົງ, ເພີ່ມຄວາມກົດດັນ, ແລະບາງຄັ້ງກໍສົ່ງຜົນກະທົບທາງລົບ. ບາງທີຄວາມຝັນທີ່ແທ້ຈິງຄືການໃຫ້ນັກສຶກສາໄປວິທະຍາໄລເພື່ອຄົ້ນຫາວ່າພວກເຂົາແມ່ນໃຜ, ບໍ່ແມ່ນວ່າພວກເຂົາຖືກຄາດຫວັງໃຫ້ເປັນໃຜ. ນັ້ນໝາຍເຖິງການປ່ຽນແປງການສົນທະນາຢູ່ໂຕະອາຫານ, ໃນການທ່ຽວຊົມວິທະຍາເຂດ, ແລະໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ ຈາກຄໍາຖາມທີ່ວ່າ “ໂຮງຮຽນໃນຝັນຂອງເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ?” ໄປສູ່ “ປະສົບການວິທະຍາໄລໃນຝັນຂອງເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ?”

ແທນທີ່ຈະຂໍໃຫ້ໄວໜຸ່ມຕັ້ງຄວາມຫວັງຂອງພວກເຂົາໃສ່ຈົດໝາຍຕອບຮັບພຽງສະບັບດຽວ, ພວກເຮົາຄວນຊ່ວຍພວກເຂົາຈິນຕະນາການປະສົບການທີ່ສາມາດພົບໄດ້ໃນຫຼາຍໆບ່ອນ. ເມື່ອພວກເຮົາເຮັດແນວນັ້ນ, ພວກເຮົາຈະຂະຫຍາຍໂອກາດ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມກັງວົນ, ແລະຈັດການຄົ້ນຫາວິທະຍາໄລໃຫ້ໃກ້ຄຽງກັບຄວາມຝັນຂອງອາເມລິກາເດີມ: ບໍ່ພຽງແຕ່ຊີວິດທີ່ຮັ່ງມີຂຶ້ນ, ແຕ່ເປັນຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກກວ່າ.