ຂ່າວໃນພາສາລາວ

(SeaPRwire) –   ຄວາມໂສກເສົ້າບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄວາມໂສກເສົ້າ – ມັນຄືການຫັນປ່ຽນ. ມັນແມ່ນປະສົບການເຕັມຮູບແບບ, ຄວາມເລິກເຊິ່ງຂອງຈິດວິນຍານທີ່ສູນເສຍຫຼືການປ່ຽນແປງທີ່ນໍາພວກເຮົາປະເຊີນຫນ້າກັບສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຕົວເຮົາເອງທີ່ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າລໍຖ້າການພົບ. ສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ຄວາມໂສກເສົ້າບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ປະຕິກິລິຍາທາງດ້ານຈິດໃຈ. ມັນຄືກັບແຜ່ນດິນໄຫວພາຍໃນທີ່ສັ່ນສະເທືອນພື້ນຖານຂອງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເປັນ, ການສ້າງພື້ນທີ່ສໍາລັບສິ່ງໃຫມ່. ຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນເວລາທີ່ຍືດຍາວຕົວມັນເອງອອກ, ນໍາພາພວກເຮົາຜ່ານຂະບວນການຂອງການປ່ອຍວາງ – ຂອງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຄີຍເປັນ, ຂອງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຫວັງວ່າຈະເປັນ, ຂອງຄວາມລໍ້າລວຍທີ່ພວກເຮົາເຄີຍຍຶດຫມັ້ນຢ່າງແຫນ້ນແຟ້ນ. ມັນເຈັບປວດ, ແມ່ນແລ້ວ. ແຕ່ມັນກໍ່ມີພະລັງ. ແລະຖ້າພວກເຮົາອະນຸຍາດ, ຄວາມໂສກເສົ້າສາມາດເປັນເສັ້ນທາງທີ່ນໍາພວກເຮົາກັບຄືນສູ່ຄວາມສົມບູນ.

ໃນມື້ນີ້, ຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນມີຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ແຕ່ບໍ່ຄ່ອຍມີການຍອມຮັບ. ຄວາມໄວຂອງຊີວິດທີ່ທັນສະໄຫມ, ຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບການຜະລິດ, ແລະຄວາມກົດດັນຂອງການປະຕິບັດໄດ້ຊຸກດັນ. ມັນຄືກັບວ່າການໄວ້ອາໄລໄດ້ກາຍເປັນຄວາມບໍ່ສະດວກ. ໃນສັງຄົມທີ່ຫມົກມຸ້ນກັບການກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າ, ພວກເຮົາໄດ້ສູນເສຍຄວາມສາມາດ – ແລະການອະນຸຍາດ – ທີ່ຈະນັ່ງກັບຄວາມໂສກເສົ້າ.

ໃນທົ່ວປະຫວັດສາດ, ຄວາມໂສກເສົ້າໄດ້ຖືກໃຫ້ກຽດເປັນເວລາດົນນານເປັນພິທີກໍາທີ່ສັກສິດ. ໃນປະເພນີບູຮານ, ມັນໄດ້ຖືກເຫັນວ່າບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຈະແກ້ໄຂ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ຈະຮູ້ສຶກ. ໃນພິທີກໍາ Hindu ແລະ Vedic, ຊຸມຊົນທັງຫມົດເຂົ້າຮ່ວມໃນການອະທິຖານແລະ mantras ໃນໄລຍະຫຼາຍມື້, ບາງຄັ້ງອາທິດ. ໃນບັນດາຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງຈໍານວນຫຼາຍໃນທະວີບອາເມລິກາ, ຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນພິທີກໍາຂອງຊຸມຊົນ – ຫມາຍໂດຍການຮ້ອງໄຫ້, ການຮ້ອງເພງ, ການເລົ່າເລື່ອງ, ແລະສັນຍາລັກຂອງການຫັນປ່ຽນເຊັ່ນ: ການຕັດຜົມ. ເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ການກະທໍາທີ່ເປັນສັນຍາລັກ; ພວກເຂົາເປັນປະຕູທາງດ້ານພະລັງງານ – ວິທີການຊ່ວຍໃຫ້ຈິດວິນຍານເຄື່ອນຍ້າຍຜ່ານພື້ນທີ່ liminal ລະຫວ່າງການສູນເສຍແລະການເກີດໃຫມ່.

ເຖິງແມ່ນວ່າຢູ່ໃນສາດສະຫນາ Abrahamic, ການໂສກເສົ້າມີໄລຍະເວລາແລະໂຄງສ້າງ. ພິທີກໍາການໄວ້ອາໄລຂອງຊາວຢິວເຊັ່ນ: shiva ສະເຫນີທັງຜູ້ໂສກເສົ້າແລະຊຸມຊົນເປັນຈັງຫວະຂອງການມີຢູ່ແລະການຢຸດຊົ່ວຄາວ. Islam ເນັ້ນຫນັກເຖິງການອະທິຖານແລະການລະນຶກເຖິງໃນໄລຍະເວລາຫຼາຍມື້. ປະເພນີເຫຼົ່ານີ້ສອນພວກເຮົາວ່າຄວາມໂສກເສົ້າບໍ່ໄດ້ຫມາຍເຖິງການເປັນສ່ວນຕົວຫຼືຮີບຮ້ອນ – ມັນຫມາຍເຖິງການໃຫ້ກຽດ.

ແຕ່ເມື່ອວັດທະນະທໍາສູນເສຍພິທີກໍາເຫຼົ່ານີ້, ເມື່ອຄວາມໂສກເສົ້າກາຍເປັນສິ່ງທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ, ຜົນສະທ້ອນແມ່ນຮ້າຍແຮງ. ຍົກຕົວຢ່າງ, , ບ່ອນທີ່ການເຊາະເຈື່ອນຂອງ Shinto ແລະພິທີກໍາການເສຍຊີວິດຂອງ Buddhist ໄດ້ພ້ອມກັນກັບການລະບາດຂອງການເຮັດວຽກເກີນກໍານົດແລະການຂ້າຕົວຕາຍ. ຮ່າງກາຍຮູ້ວ່າຄວາມໂສກເສົ້າບໍ່ໄດ້ສະແດງອອກ. ວິນຍານຈື່ຈໍາສິ່ງທີ່ຈິດໃຈພະຍາຍາມລືມ.

ການບາດເຈັບໂດຍລວມຂອງການແຜ່ລະບາດຂອງ COVID-19 ໃນປີ 2020 ໄດ້ສອນພວກເຮົາເລື່ອງນີ້. ຫລັງປີ 2020, ພວກເຮົາກໍາລັງໂສກເສົ້າຫຼາຍກວ່າພຽງແຕ່ຜູ້ຄົນ – ພວກເຮົາກໍາລັງໂສກເສົ້າຊີວິດທີ່ພວກເຮົາຄິດວ່າພວກເຮົາຈະມີ. ການແຜ່ລະບາດໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມເຈັບປວດໂດຍລວມທີ່ໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ດົນນານພາຍໃຕ້ກໍານົດເວລາ, ການລົບກວນ, ແລະສຽງລົບກວນດິຈິຕອນ. ເພີ່ມເຂົ້າໃນຄວາມເສຍຫາຍປະຈໍາວັນຂອງການເຜົາຜານ, ການບາດເຈັບທາງເຊື້ອຊາດ, ຄວາມບໍ່ແນ່ນອນທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ແລະການແຕກແຍກທາງສັງຄົມ, ແລະພວກເຮົາຖືກປະໄວ້ກັບຄວາມທຸກທໍລະມານຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ທີ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າອອກມາທີ່ຕົ້ມພຽງແຕ່ຢູ່ໃຕ້ຫນ້າດິນ. ພວກເຮົາພະຍາຍາມທີ່ຈະຕິດຕາມໃນໂລກທີ່ຈະບໍ່ຊ້າລົງ, ເຖິງແມ່ນວ່າຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາກໍາລັງແຕກຫັກ.

ຄົນລຸ້ນ Millennials ແລະ Gen Z ຮູ້ສຶກເຖິງເລື່ອງນີ້ຫຼາຍທີ່ສຸດ. ຍຸກການລາອອກແບບງຽບໆບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມຂີ້ຄ້ານ – ມັນກ່ຽວກັບຄວາມເມື່ອຍລ້າທາງວິນຍານ. ມັນກ່ຽວກັບປະຊາຊົນເລືອກຄວາມສະຫງົບຂອງພວກເຂົາຫຼາຍກວ່າການປະຕິບັດໃນລະບົບທີ່ບໍ່ເຫັນຄວາມເປັນມະນຸດຂອງພວກເຂົາ. ບ່ອນເຮັດວຽກ, ເຄີຍເປັນບ່ອນສໍາລັບຕົວຕົນແລະຊຸມຊົນ, ໄດ້ກາຍເປັນສະຖານທີ່ແຫ່ງການຕັດຂາດອີກແຫ່ງຫນຶ່ງ. ໃນການຕັດຂາດນີ້, ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງພວກເຮົາເນົ່າເປື່ອຍ, ແລະຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ stagnates ສາມາດສະແດງອອກເປັນພະຍາດ.

ເມື່ອພວກເຮົາສະກັດກັ້ນຄວາມໂສກເສົ້າຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາເກັບຮັກສາມັນໄວ້ – ເລິກເຂົ້າໄປໃນລະບົບປະສາດ, ໃນຈຸລັງຂອງພວກເຮົາ, ໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງຮ່າງກາຍ. ການສຶກສາໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມໂສກເສົ້າຊໍາເຮື້ອ, ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂເຮັດໃຫ້ລະບົບພູມຕ້ານທານອ່ອນແອລົງ, ລົບກວນການນອນຫລັບແລະການຍ່ອຍອາຫານ, ແລະປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນສະພາບສຸຂະພາບຈິດໃນໄລຍະຍາວ. ໃນກໍລະນີທີ່ຮ້າຍແຮງ, ຄວາມໂສກເສົ້າສາມາດທໍາລາຍຫົວໃຈທາງດ້ານຮ່າງກາຍໄດ້ – takotsubo cardiomyopathy, ຫຼື “ໂຣກຫົວໃຈແຕກ,” ແມ່ນຄວາມຈິງ. ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງການບໍ່ສົນໃຈຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນສູງເກີນໄປ.

ແຕ່ມີອີກວິທີໜຶ່ງ. ພວກເຮົາຕ້ອງການຮູບແບບໃໝ່ສຳລັບວິທີການໂສກເສົ້າ—ຮູບແບບທີ່ບໍ່ໄດ້ຮາກຖານຢູ່ໃນຄວາມໂດດດ່ຽວ ຫຼື ຄວາມອັບອາຍ, ແຕ່ຢູ່ໃນຊຸມຊົນ, ພິທີກຳ, ແລະ ຄວາມເຄົາລົບ. ພວກເຮົາ​ຍັງ​ສາມາດ​ເລືອກ​ທີ່​ຈະ​ພົບ​ປະ​ກັບ​ຕົວ​ເຮົາ​ເອງ​ໃນ​ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ. ພວກເຮົາສາມາດກໍານົດເວລາທີ່ຈະນັ່ງກັບຄວາມໂສກເສົ້າ. ພວກເຮົາສາມາດຈູດທຽນ, ເປີດເພງທີ່ເວົ້າເຖິງຈິດວິນຍານຂອງພວກເຮົາ, ຮ້ອງໄຫ້, ຮ້ອງໂຮ, ບັນທຶກ, ເຄື່ອນຍ້າຍຮ່າງກາຍຂອງພວກເຮົາ, ແລະປ່ອຍມັນອອກມາ. ພວກເຮົາສາມາດສ້າງຖັງສັກສິດເພື່ອໂສກເສົ້າໂດຍເຈດຕະນາ – ບໍ່ແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ຈະກວດສອບອອກຈາກບັນຊີລາຍຊື່, ແຕ່ເປັນການກະທໍາຂອງການອຸທິດ. ແລະໃນຂະນະທີ່ຄວາມໂສກເສົ້າເປັນເລື່ອງສ່ວນຕົວຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ມັນບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງໂດດດ່ຽວ. ບາງຄັ້ງວິທີການທີ່ມີອໍານາດທີ່ສຸດທີ່ຈະລວມເອົາຊຸມຊົນແມ່ນໂດຍການອະນຸຍາດໃຫ້ຕົວເຮົາເອງໄດ້ເຫັນໃນຄວາມໂສກເສົ້າຂອງພວກເຮົາ – ໂດຍການກ່າວເຖິງຢ່າງອ່ອນໂຍນວ່າສິ່ງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ເມື່ອພວກເຮົາແບ່ງປັນເຖິງແມ່ນວ່າຊິ້ນສ່ວນຂອງຄວາມຈິງຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາເປີດເສັ້ນທາງໃຫມ່ໃນສະຫມອງແລະຫົວໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ການເຊື່ອມຕໍ່ເປັນໄປໄດ້. ພວກເຮົາເລີ່ມສ້າງຄວາມໃກ້ຊິດແບບໃໝ່—ແບບທີ່ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍກໍຜ່ານບາງຢ່າງມາຄືກັນ.” ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນມິດຕະພາບທີ່ໄວ້ໃຈໄດ້, ວົງແຫວນສະໜັບສະໜູນ, ຫຼືພື້ນທີ່ທີ່ອອກແບບມາໂດຍສະເພາະສຳລັບຜູ້ທີ່ກຳລັງເດີນເຮືອຜ່ານການສູນເສຍ, ຊຸມຊົນສະເໜີໃຫ້ພວກເຮົາກະຈົກ ແລະ ຢາ. ເມື່ອພວກເຮົາເຮັດສິ່ງນີ້, ພວກເຮົາປ່ຽນຈາກການເປັນຜູ້ເຄາະຮ້າຍຈາກການສູນເສຍໄປເປັນຜູ້ດູແລການປິ່ນປົວຂອງພວກເຮົາ.

ການຮັບຮູ້ແລະປ່ອຍຄວາມໂສກເສົ້າຂອງພວກເຮົາສາມາດຊ່ວຍພວກເຮົາກັບຄືນສູ່ທໍາມະຊາດ. ພວກເຮົາສາມາດປ່ອຍໃຫ້ລົມພັດຜິວຫນັງຂອງພວກເຮົາ, ແຜ່ນດິນດິນຂັ້ນຕອນຂອງພວກເຮົາ, ແລະແສງແດດເຕືອນພວກເຮົາວ່າຊີວິດຍັງດໍາເນີນຕໍ່ໄປ. ພວກເຮົາສາມາດເຊື່ອມໂຍງຄືນໃຫມ່, ໂດຍຮູ້ວ່າພວກເຮົາໄດ້ຍ້າຍພະລັງງານແລະໃຫ້ກຽດແກ່ຄວາມຈິງຂອງພວກເຮົາ.

ນີ້ຄືວິທີທີ່ພວກເຮົາເລີ່ມຕົ້ນອີກຄັ້ງ. ນີ້ຄືວິທີທີ່ພວກເຮົາປ່ຽນຄວາມເຈັບປວດແລະຄວາມສັບສົນໃຫ້ກາຍເປັນພະລັງ.

ໃນປັດຈຸບັນຫຼາຍກວ່າເກົ່າ, ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຮຽກຮ້ອງເອົາຄວາມໂສກເສົ້າເປັນການປະຕິບັດທີ່ສັກສິດ. ພວກເຮົາຕ້ອງຈື່ຈໍາສິ່ງທີ່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາຮູ້: ວ່າຄວາມໂສກເສົ້າບໍ່ໄດ້ແຍກອອກຈາກຊີວິດ, ແຕ່ທໍເຂົ້າໄປໃນຜ້າຂອງມັນ. ພວກເຮົາກໍາລັງຖືກເອີ້ນກັບຄືນສູ່ຄວາມເປັນມະນຸດຂອງພວກເຮົາ – ສູ່ຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາ, ສູ່ຄວາມອ່ອນໂຍນຂອງພວກເຮົາ, ສູ່ຄວາມສາມາດຂອງພວກເຮົາສໍາລັບຄວາມເມດຕາ.

ການໃຫ້ກຽດແກ່ຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນການໃຫ້ກຽດແກ່ຄວາມສັບສົນຂອງສິ່ງທີ່ມັນຫມາຍເຖິງການມີຊີວິດຢູ່. ເພື່ອປູກຝັງຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ປະສົບການຂອງມະນຸດຂອງພວກເຮົາແລະຍອມຈໍານົນຕໍ່ການ oscillation ຮັບປະກັນລະຫວ່າງອາລົມທັງຫມົດທີ່ຄົນເຮົາສາມາດປະສົບໃນຂະນະທີ່ຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມສຸກ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນສ່ວນບຸກຄົນ, ແຕ່ໂດຍລວມ.

ຄວາມໂສກເສົ້າບໍ່ແມ່ນຈຸດຈົບຂອງເລື່ອງ. ມັນເປັນຂອບເຂດ. ໃນອີກດ້ານຫນຶ່ງຂອງຂອບເຂດນັ້ນແມ່ນອິດສະລະພາບ.

Excerpted from by Devi Brown. Copyright © 2025 by Devi Brown. Reprinted with permission of Balance Publishing, an imprint of Hachette Book Group. All rights reserved.