ໃນຖານະທີ່ເປັນນັກລອຍນໍ້າຫຼຽນຄໍາໂອລິມປິກ ແລະ ແຊ້ມໂລກ, ການລອຍນໍ້າໄດ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງທີ່ສໍາຄັນໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍເປັນເວລາຫຼາຍປີ. ແຕ່ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນີ້ສະເໝີໄປ. ເມື່ອອາຍຸ 5 ປີ, ຂ້ອຍເກືອບຈົມນໍ້າຕາຍໃນສວນນໍ້າທີ່ແອອັດໃນລັດ Pennsylvania. ຂໍຂອບໃຈກັບການປະຕິບັດທີ່ວ່ອງໄວຂອງຜູ້ຊ່ວຍຊີວິດ ແລະ ການຊ່ວຍຊີວິດຂັ້ນພື້ນຖານທັນທີ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອ. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ລົງທະບຽນຂ້ອຍເຂົ້າຮຽນລອຍນໍ້າຢ່າງເປັນທາງການໃນທັນທີ, ເຊິ່ງໄດ້ປ່ຽນແປງເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງຂ້ອຍ.
ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ຍັງມີເລື່ອງລາວທີ່ຄ້າຍຄືກັບເລື່ອງຂອງຂ້ອຍຫຼາຍເກີນໄປທີ່ບໍ່ມີຈຸດຈົບທີ່ມີຄວາມສຸກແບບດຽວກັນ. ເລື່ອງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນພົບເຫັນຫຼາຍກວ່າໃນຊຸມຊົນທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ, ແລະຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນພາລະກິດຂອງຂ້ອຍ – ໃນຖານະທີ່ເປັນນັກລອຍນໍ້າ, ໃນຖານະທີ່ເປັນພໍ່, ແລະໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຄວາມປອດໄພທາງນໍ້າ – ເພື່ອປ່ຽນແປງສິ່ງນັ້ນ.
ໃນເດືອນທັນວາ 2024, ອົງການອະນາໄມໂລກໄດ້ເຜີຍແຜ່ ກ່ຽວກັບການປ້ອງກັນການຈົມນໍ້າ, ໂດຍສັງເກດວ່າຫຼາຍກວ່າ 7.2 ລ້ານຄົນ, ເດັກນ້ອຍຈໍານວນຫຼາຍ, ອາດຈະເສຍຊີວິດຍ້ອນການຈົມນໍ້າໃນປີ 2050 ຖ້າແນວໂນ້ມໃນປະຈຸບັນຍັງສືບຕໍ່. ໃນປີ 2024, CDC ໄດ້ລະບຸວ່າ ການເສຍຊີວິດຍ້ອນການຈົມນໍ້າແມ່ນເພີ່ມຂຶ້ນເປັນຄັ້ງທໍາອິດໃນຮອບຫຼາຍທົດສະວັດ. ສະຖິຕິເຫຼົ່ານີ້ເປັນເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າ. ພວກມັນສູງເກີນໄປ.
ດັ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວມາ, ເມື່ອພວກເຮົາເບິ່ງພວກເຂົາຕື່ມອີກ, ມັນມີຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຫນ້າຕົກໃຈເມື່ອເວົ້າເຖິງເດັກນ້ອຍຈາກຊຸມຊົນທີ່ດ້ອຍໂອກາດ ທີ່ມີທັກສະການລອຍນໍ້າຫນ້ອຍຫຼືບໍ່ມີເລີຍ.
ໃນ ຫຼາຍຊຸມຊົນທີ່ຄົນດໍາເປັນສ່ວນໃຫຍ່, ການລອຍນໍ້າມັກຖືກເບິ່ງວ່າເປັນທັກສະທີ່ບໍ່ຈໍາເປັນ—ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ສະຫງວນໄວ້ສໍາລັບຄົນຮັ່ງມີ, ຄົນຜິວຂາວຊັ້ນສູງ, ຜູ້ທີ່ມີສະລອຍນໍ້າຫຼືອາໄສຢູ່ໃກ້ມະຫາສະຫມຸດ. ພວກເຮົາຕ້ອງທໍາລາຍຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດນີ້. ການລອຍນໍ້າບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ສິ່ງທີ່ຟຸ່ມເຟືອຍຫຼືກິລາ—ມັນເປັນທັກສະທີ່ຊ່ວຍຊີວິດ.
ການຄົ້ນຄວ້າຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າເດັກນ້ອຍສີດໍາແລະພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ ແມ່ນ ຫຼາຍກວ່າເດັກນ້ອຍຄົນຜິວຂາວແລະພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ. ຄວາມຢ້ານກົວນີ້ບໍ່ມີມູນຄວາມຈິງ. ຄອບຄົວເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍຄອບຄົວ, ສໍາລັບລຸ້ນຄົນ, ໄດ້ຖືກຍົກເວັ້ນຈາກການຮຽນຮູ້ທັກສະການຊ່ວຍຊີວິດຂອງການລອຍນໍ້າຍ້ອນອຸປະສັກລະບົບ—ບໍ່ວ່າຈະເປັນການຂາດການເຂົ້າເຖິງສະລອຍນໍ້າ, ໂຄງການລອຍນໍ້າທີ່ບໍ່ພຽງພໍ, ຫຼືພຽງແຕ່ບໍ່ຮູ້ບ່ອນທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນ. ມໍລະດົກຂອງຄວາມຢ້ານກົວ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມທີ່ບໍ່ພຽງພໍນີ້ຖືກຖ່າຍທອດຜ່ານລຸ້ນຄົນ—ໂດຍມີ ເດັກນ້ອຍບໍ່ມີທັກສະການລອຍນໍ້າທີ່ເກັ່ງກ້າເມື່ອພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາບໍ່ມີຫຼືມີຄວາມສາມາດໃນການລອຍນໍ້າຕໍ່າ.
ແຕ່ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນແມ່ນ: ການລອຍນໍ້າບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ກິລາ—ມັນເປັນເຄື່ອງມືເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ. ບົດຮຽນການລອຍນໍ້າ ແລະ ການສຶກສາຄວາມປອດໄພທາງນໍ້າສາມາດປ່ຽນແປງເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງເດັກນ້ອຍໄດ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ—ຄືກັບທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດກັບຂ້ອຍ. ການສຶກສາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການຈົມນໍ້າໄດ້ 88%.
ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງລົງທຶນໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຂັບເຄື່ອນໂດຍຊຸມຊົນເພື່ອເຮັດໃຫ້ການລອຍນໍ້າສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້ສໍາລັບເດັກນ້ອຍທຸກຄົນ. ນີ້ຫມາຍຄວາມວ່າການສະຫນອງທຶນໃຫ້ແກ່ໂຄງການລອຍນໍ້າໃນທ້ອງຖິ່ນແລະການເຮັດວຽກຂອງອົງການຈັດຕັ້ງເຊັ່ນ , ເຊິ່ງສະຫນອງທຶນການສຶກສາການລອຍນໍ້າແລະສົ່ງເສີມ ກັບຜູ້ໃຫ້ບໍລິການບົດຮຽນການລອຍນໍ້າເຊັ່ນ (ບ່ອນທີ່ຂ້ອຍເປັນທູດຄວາມປອດໄພທາງນໍ້າ) ເພື່ອໃຫ້ການເຂົ້າເຖິງບົດຮຽນການລອຍນໍ້າໃນລາຄາຕໍ່າແລະບໍ່ເສຍຄ່າແກ່ຄອບຄົວທີ່ຂັດສົນ.
ມັນບໍ່ພຽງພໍທີ່ຈະເວົ້າກ່ຽວກັບບັນຫາເທົ່ານັ້ນ. ພວກເຮົາຕ້ອງການການກະທໍາ. ໂຮງຮຽນ, ເມືອງ, ອົງການຈັດຕັ້ງຊຸມຊົນ, ແລະອື່ນໆຕ້ອງໃຫ້ຄວາມສໍາຄັນແກ່ການສຶກສາຄວາມປອດໄພທາງນໍ້າໃນເຂດທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ. ເປັນເວລາດົນນານເກີນໄປ, ການຂາດຄວາມສາມາດໃນການລອຍນໍ້າໃນຊຸມຊົນຄົນດໍາ ແລະ ຄົນHispanic ໄດ້ຖືກມອງຂ້າມ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດລະເລີຍບັນຫານີ້ໄດ້ອີກຕໍ່ໄປເມື່ອຊີວິດຂອງເດັກນ້ອຍຕົກຢູ່ໃນຄວາມສ່ຽງ.
ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າເດັກນ້ອຍທຸກຄົນຮູ້ວິທີລອຍນໍ້າ, ແລະວ່າບໍ່ມີເດັກນ້ອຍຄົນໃດຕ້ອງປະເຊີນກັບຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະຈົມນໍ້າ. ການສຶກສາໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍທຸກຄົນໃນມື້ນີ້ຈະຊ່ວຍທໍາລາຍວົງຈອນ ແລະ ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ທີ່ໄດ້ໃຊ້ຊີວິດຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນນໍ້າ, ຂ້ອຍຮູ້ໂດຍກົງວ່າການຮຽນຮູ້ທີ່ຈະລອຍນໍ້າບໍ່ພຽງແຕ່ກ່ຽວກັບການຮັກສາຄວາມປອດໄພເທົ່ານັ້ນ—ມັນກ່ຽວກັບຄວາມຫມັ້ນໃຈ, ການສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງ, ແລະການເອົາຊະນະຄວາມຢ້ານກົວ. ມັນກ່ຽວກັບການທໍາລາຍອຸປະສັກ ແລະ ຂຽນສິ່ງທີ່ເປັນໄປໄດ້ຄືນໃຫມ່. ມັນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍໄດ້ລົງທະບຽນລູກຊາຍນ້ອຍຂອງຂ້ອຍເຂົ້າຮຽນລອຍນໍ້າຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ແລະເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງສະເຫຼີມສະຫຼອງແຕ່ລະຈຸດສໍາຄັນຂອງການລອຍນໍ້າໃຫມ່—ລວມທັງຜົນສໍາເລັດທີ່ຜ່ານມາຂອງລາວໃນການລອຍຂ້າມສະລອຍນໍ້າຢ່າງເຕັມທີ່ໂດຍບໍ່ມີການຊ່ວຍເຫຼືອ!